Project gaat van start!!

Afgelopen vrijdag was weer een indrukwekkende dag bij het revalidatiecentrum. We kwamen bij de poort aan waar ze ons binnen laten. Toen we op de poort klopte kwamen er twee vrouwen bij ons staan en begonnen te huilen. Ze deden de poort maar niet open en de vrouwen kwamen steeds dichterbij en zeiden hele tijd sister, sister. Na een paar keer kloppen deden ze open. Ze dachten waarschijnlijk dat die vrouwen op de poort klopte en deden daarom niet open. De mensen staan hier gewoon voor de deur te wachten tot dat ze binnen mogen. Ze laten alleen de armste mensen binnen en de mensen die er qua gezondheid het slechtst aan toe zijn (dit zijn vaak ook hele arme mensen). Daarna vroegen we aan de Poolse non of ik bij de kinderafdeling mocht helpen en of Bea wond zorg mocht doen. Wij wilden allebei graag wat anders zien en kijken of we ergens anders meer konden betekenen voor de mensen.
Toen ik bij de kinderafdeling aankwam en de fysio kamer binnen kwam keek ik ook weer mijn ogen uit. Het maximum aantal kinderen wat ik in deze kleine fysio kamer heb geteld waren 17 kinderen die tegelijkertijd zaten te wachten op een behandeling, waar 2 fysiotherapeuten werkzaam waren. Sommige kinderen hebben de hele ochtend in een stoel gezeten en daar is helemaal geen behandeling bij uitgevoerd. Daarna raakte ik een beetje aan de praat met de kinderfysiotherapeut. Ik vroeg of kinderfysiotherapie een aparte opleiding was, dit was niet. Ik vroeg hoelang haar opleiding was en ze zei dat ze geen opleiding fysiotherapie had gedaan, maar dat ze werkte vanuit haar ervaringen. Dit maak je toch in Nederland ook niet mee!!!!
De kinderen die ik heb behandeld waren vooral kinderen met een spasme. Er zaten wat aparte gevallen bij. Zo lag er bijvoorbeeld een baby in een hoekje op een dekentje. Dit was blijkbaar eerst een siamese tweeling. Haar zusje heeft het niet overleefd omdat deze te zwak was. Ik had ook een jongetje onder behandeling die een spasme in zijn gehele arm had. Ik probeerde eerst vanuit zijn vingers zijn hand open te maken. Terwijl ik dat probeerde werd ik helemaal niet goed van een vieze lucht. Blijkbaar maken ze tijdens het wassen zijn handje nooit open. Het stonk echt verschrikkelijk. Ik heb beetje doekjes gepakt en geprobeerd het een beetje schoon te maken. Daarna was het lunch en gingen Bea en ik helpen bij de kinderen voeren. Ik had eerst een kindje waar bijna geen leven in zat. Ik vond het echt verschrikkelijk om deze kinderen zo te zien. Ik vraag me af hoelang ze nog te leven hebben. Dit is erg heftig om te zien en ik probeer er ook niet te veel bij stil te staan. Ik heb hem maar gewoon lekker veel liefde gegeven. Daarna vroeg ik welk kind ik eten moest geven. En ja hoor, ze wezen meteen de aller moeilijkste aan. Dit is een jongen die zwaar verstandelijk gehandicapt is en ook agressief (daar zeggen ze dat hij gewoon wil spelen). Eerst probeerde ik hem al recht voor me te zetten maar hij draaide hele tijd weg met zijn rolstoel. Toen ik zijn rolstoel helemaal vast geklemd had tussen mijn benen en hij geen kant meer op kon ging hij hele tijd voor over gebogen zitten met zijn hoofd tussen zijn benen. Nou ik weer proberen hem omhoog te krijgen, maar dat lukte niet alleen met hulp zat hij recht op en toen probeerde ik wat eten naar binnen te brengen, ik had het al kunnen verwachten. Maar terwijl ik dat deed spuugde hij het kei hard uit in mijn gezicht. Achteraf kan ik er wel om lachen maar toen dacht ik laat maar zitten met dat eten haha. Daarna heeft hij ook nog gekrabd en proberen te bijten. Maar daar zal ik maar om lachen. Toen waren Bea en ik echt even toe aan een pauze. Toen we naar huis liepen in onze witte jasjes leek het net of mensen veel meer respect voor ons toonde. Er werd niet meer ferenji en konjo (wat buitenlander en mooi betekend) geroepen, maar hello sister or doctor.
Na de pauze hebben we niet meer geholpen bij de fysiotherapie maar meer bij de verzorging en het spelen met de kinderen. Deze kinderen werden ook gedoucht alsof het dieren waren, er werd best hardhandig met ze omgegaan. Van de ene kant denk ben toch eens voorzichtig, maar van de andere kant als je voorzichtig met ze met luisteren ze echt al helemaal niet. Na de kinderen nog wat te eten hebben gegeven zijn we even terug gegaan naar de afdeling waar we vorige week waren. Hier was Susan (een vrouw uit Denemarken, die nu in Libanon woont en hier voor een maand fysiotherapeut was) en zij heeft ons voor zondag uitgenodigd om mee op safari te gaan. We waren ook uitgenodigd zondag op een feest. Maar we begrepen niet goed wat dit voor feest was. Ik ben benieuwd wat de safari in gaat houden.
We zijn ook begonnen met het inzamelen van geld voor ons project. We hebben onze kosten op €3500 geschat. Dit zijn de kosten die nodig zijn voor het maken van de speelplaats. Waarbij we ons vooral richten op het veilig maken (asfalteren i.p.v. overal losse stenen en zand) en op het aanschaffen van speel attributen wat leerzaam is voor de kinderen. Voor degene die dit lezen en al gedoneerd hebben, heeeeeeeeeeeeeeeeeeel erg bedankt!!
En voor de andere die graag een donatie zouden willen doen.
Ga naar http://www.dreamordonate.nl/526-schoolplein-addis-ababa
Wij hebben jullie hier echt bij nodig! Zonder jullie kunnen wij ons project niet uit voeren. Elke cent brengt ons een stap verder richting onze droom. Op dit moment hebben we 32%, we zijn super blij met dit bedrag tot nu toe. We hopen dat het nog veel meer kan worden met jullie hulp.