De eerste week
Blijf op de hoogte en volg Lisan
04 Februari 2014 | Ethiopië, Addis Abeba
We zijn al bijna weer een week verder. In de afgelopen dagen hebben we al weer veel meegemaakt. Het valt me op dat nu ik vandaag zo in de taxi zat dat alles al steeds meer vanzelfsprekender wordt als dat het eerst was. Zaterdag avond zijn we gaan stappen. Dit was erg leuk om te zien. Ze draaiden wel veel bekende liedjes maar ook wel een paar lokale liedjes. Eerst waren we in een lounge bar waar (blijkbaar) een bekende Ethiopisch zanger was, vergelijkbaar met Marco Borsato voor ons. We zijn ook met hem op de foto geweest. Overal waar je komt wordt er ‘Ferenji’ naar je geroepen. Dit betekend buitenlander, maar dit is niet een negatief woord.
Gisteren zijn we eerst naar een hele mooie kerk geweest. De witte orthodoxe kerk is van binnen versierd met kleurrijke schilderingen van jezus, erg mooi! Daarna zijn we naar een 7d film geweest, we hadden geen idee wat we er van moesten verwachten. We moesten in stoeltjes gaan zitten en een riem omdoen net zoals in een attractie. Daarna moest je een 3d bril op doen en reed je in een soort karretje door van alles heen. Echt gelachen. Maar zo zie je ook weer wat voor groot verschil er is tussen rijk en arm. De 7d film was in een soort grote speelhal voor kinderen, dit was echt heel groot en uitgebreid.
Vandaag heb ik mijn hart verloren in het Mother Teresa revalidatiecentrum. Vanuit Smile (de organisatie waar ik verblijf) gingen we naar de kliniek om te kijken of wij hier 1 a 2 dagen in de week een soort stage kunnen lopen. Bij de ingang moesten we even wachten totdat er iemand ons rond kwam leiden. Je zag al enkele mensen zitten die zaten te wachten op de auto die ze naar het ziekenhuis zou brengen om geopereerd te worden. Terwijl wij zaten te wachten vertelde Dawith dat eigenlijk een andere vrouw van Smile met ons mee zou gaan, maar dat zij hier niet graag kwam omdat ze het te heftig vond. Wij hadden echt geen idee wat ons stond te wachten. Toen de gids kwam leidde hij ons rond in het centrum. Eerst zagen we een afdeling waar alleen mannen lagen in grote zalen met zo’n 100 bedden. Hier verblijven zeer arme mensen en mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking. Maar alleen als je er echt echt erg aan toe bent mag je hier komen. Terwijl we langs alle zalen liepen zagen we een man met een geamputeerd been worden verzorgd door dokters. Een stukje verder zaten heel veel mensen buiten, gewoon een spelletje te doen of in de zon te zitten. Toen gingen we naar het volgende gebouw waar ze fysiotherapie hadden. Hier stond een home trainer, een brug waar mensen in kunnen leren lopen en hing er een soort rek aan de muur. Daarna liepen we door naar boven en daar was een afdeling voor meisjes van 12 jaar. Dit waren erg lieve meisjes die allemaal een hand wouden geven en zaten te frummelen aan mijn tasje.
Toen liepen we langs een poort naar het andere gebouw. Het is echt verschrikkelijk om langs de poort te lopen. Daar zitten mensen te wachten of dat ze mogen worden opgenomen of dat ze nog niet ernstig genoeg ziek zijn om binnen te mogen. Hier zitten oude mensen, mannen, vrouwen, arme, kinderen, baby’s alles zie je er en dat is erg heftig om te zien. Wanneer je niet ernstig ziek bent kom je niet binnen en heb je dus ook geen eten. In het andere gebouw zitten moeders met baby’s. Ze krijgen hier begeleiding over hoe ze met een baby om moeten gaan omdat ze ziek zijn of omdat ze zwak begaafd zijn. Daarna kwamen we bij de kinderafdeling van het revalidatiecentrum. Hier kwam je kinderen van allerlei leeftijden tegen van 0 tot 14 a 15 denk ik. Kinderen met verstandelijke beperkingen en met lichamelijke beperkingen. Hier ontmoette we een Ierse man. Hij leek erg enthousiast om ons te leren kennen. Zijn enthousiasme inspireert mij heel erg om daar terug te komen. Hij vertelde dat hij 3 maanden per jaar hier naar toe kwam om met de kinderen te zijn. Hij is zelf een boek verkoper in Ierland en heeft geen medische achtergrond. Hij vertelde dat dit voor het vrijwilligerswerk niet belangrijk is. Het aller belangrijkste is dat de kinderen liefde krijgen. Terwijl hij dit aan het vertellen was kwamen er allemaal kindjes op ons af om handjes te geven, kusjes en knuffels. Je ziet de kinderen zo genieten van alle aandacht die ze krijgen. Het lijkt me echt geweldig om hier een rol in te spelen. Daarna liepen we terug naar de ingang waar de baas van het revalidatiecentrum op ons stond te wachten. Het was een Poolse non. Ze vroeg waar wij voor kwamen en wat wij zouden willen doen. Toen ze hoorde dat wij (bijna afgestudeerde) fysiotherapeuten waren werd ze erg enthousiast. Ze vertelde dat er een groot te kort is aan fysiotherapeuten en dat wij zeker iets voor de mensen in de kliniek kunnen betekenen.
Daarna gingen we even wat drinken om alles te laten bezinken. Daar vertelde Dawith ons dat vrijdag KRO vanuit Nederland komt om te filmen voor het programma Liefs uit. Hij vond het belangrijk dat wij ook ons zegje konden doen op de tv, dit vind ik wel een beetje eng hoor haha.
Daarna gingen we door naar een soort sport campus. Dit was een hele andere kant van Ethiopië en van fysiotherapie. Op de campus komen de aller beste jonge sporters van Ethiopië bij elkaar om zo samen bv een voetbal team of handbal team te vormen. Hier zagen we de toekomstige voetbalspelers van het team van Ethiopië. De kinderen leven op de campus en trainen hier dagelijks.
Terwijl we aan het kijken waren kwam een van de beste sportfysiotherapeuten van Ethiopië langs lopen. Onze begeleider pakte meteen zijn kans om met hem te praten. Toen de man hoorde dat wij uit Nederland kwamen en bijna afgestudeerd waren als fysiotherapeut had hij meteen veel interesse. Hij wou heel graag met ons samen werken en wou ons ook graag veel vertellen. Hij zei dat wij maar snel een afspraak met hem moesten maken om onze mogelijkheden te bespreken. We hadden al een beetje met hem overlegd wat voor behandelingen hij doet en wat wij doen. Hier zat al een groot verschil in. Zoals hij te werk gaat zien wij als de ‘’oude’’ manier van het behandelen. En wij gebruiken meer moderne behandelingen die meer wetenschappelijk bewezen zijn. Ik vraag me af of wij meer van hem kunnen leren of hij meer van ons. Toch vind ik het zo gek dat in een land waar zoveel topsporters vandaan komen dat de gezondheidszorg gericht op sport nog zo erg achter loopt en dat er überhaupt weinig specialisten zijn gericht op de sport.
Komende week gaan we eens goed bekijken wat wij nu precies gaan doen omdat er zoveel opties zijn. Morgen gaan we nog een revalidatiecentrum voor kinderen bezoeken en kijken wat we daar eventueel zouden kunnen doen.
Op de planning staat nog: kennis maken met het project van SMILE, lunch met de Nederlandse ambassade, bezoek brengen aan het kinderrevalidatiecentrum, opnames voor KRO en nog vele andere leuke dingen! Ik heb me hier nog niet verveeld en begin het hier steeds meer naar mijn zin te krijgen. Vandaag hebben we bijvoorbeeld ook nog even met de kinderen uit onze straat gevoetbald. Ondanks dat ze geen woord Engels praten was het erg leuk en kregen we al gauw veel toeschouwers die naar onze voetbalkunsten kwamen kijken. Vandaag werd ons ook verteld dat er in maart een soort ren wedstrijd is voor vrouwen, wat georganiseerd is door Haile Gebrselassie (bekende hardloper, ook in Nederland). Hier gaan wij als het lukt ook aan deelnemen. Het is 10 km en we gaan proberen zoveel mogelijk geld voor stichting SMILE op te halen. Hierover volgt nog meer informatie.
Iedereen bedankt voor alle lieve reacties, vind het super leuk dat jullie het lezen!
Veel knuffels uit het zonnige Ethiopië.
Gisteren zijn we eerst naar een hele mooie kerk geweest. De witte orthodoxe kerk is van binnen versierd met kleurrijke schilderingen van jezus, erg mooi! Daarna zijn we naar een 7d film geweest, we hadden geen idee wat we er van moesten verwachten. We moesten in stoeltjes gaan zitten en een riem omdoen net zoals in een attractie. Daarna moest je een 3d bril op doen en reed je in een soort karretje door van alles heen. Echt gelachen. Maar zo zie je ook weer wat voor groot verschil er is tussen rijk en arm. De 7d film was in een soort grote speelhal voor kinderen, dit was echt heel groot en uitgebreid.
Vandaag heb ik mijn hart verloren in het Mother Teresa revalidatiecentrum. Vanuit Smile (de organisatie waar ik verblijf) gingen we naar de kliniek om te kijken of wij hier 1 a 2 dagen in de week een soort stage kunnen lopen. Bij de ingang moesten we even wachten totdat er iemand ons rond kwam leiden. Je zag al enkele mensen zitten die zaten te wachten op de auto die ze naar het ziekenhuis zou brengen om geopereerd te worden. Terwijl wij zaten te wachten vertelde Dawith dat eigenlijk een andere vrouw van Smile met ons mee zou gaan, maar dat zij hier niet graag kwam omdat ze het te heftig vond. Wij hadden echt geen idee wat ons stond te wachten. Toen de gids kwam leidde hij ons rond in het centrum. Eerst zagen we een afdeling waar alleen mannen lagen in grote zalen met zo’n 100 bedden. Hier verblijven zeer arme mensen en mensen met een geestelijke of lichamelijke beperking. Maar alleen als je er echt echt erg aan toe bent mag je hier komen. Terwijl we langs alle zalen liepen zagen we een man met een geamputeerd been worden verzorgd door dokters. Een stukje verder zaten heel veel mensen buiten, gewoon een spelletje te doen of in de zon te zitten. Toen gingen we naar het volgende gebouw waar ze fysiotherapie hadden. Hier stond een home trainer, een brug waar mensen in kunnen leren lopen en hing er een soort rek aan de muur. Daarna liepen we door naar boven en daar was een afdeling voor meisjes van 12 jaar. Dit waren erg lieve meisjes die allemaal een hand wouden geven en zaten te frummelen aan mijn tasje.
Toen liepen we langs een poort naar het andere gebouw. Het is echt verschrikkelijk om langs de poort te lopen. Daar zitten mensen te wachten of dat ze mogen worden opgenomen of dat ze nog niet ernstig genoeg ziek zijn om binnen te mogen. Hier zitten oude mensen, mannen, vrouwen, arme, kinderen, baby’s alles zie je er en dat is erg heftig om te zien. Wanneer je niet ernstig ziek bent kom je niet binnen en heb je dus ook geen eten. In het andere gebouw zitten moeders met baby’s. Ze krijgen hier begeleiding over hoe ze met een baby om moeten gaan omdat ze ziek zijn of omdat ze zwak begaafd zijn. Daarna kwamen we bij de kinderafdeling van het revalidatiecentrum. Hier kwam je kinderen van allerlei leeftijden tegen van 0 tot 14 a 15 denk ik. Kinderen met verstandelijke beperkingen en met lichamelijke beperkingen. Hier ontmoette we een Ierse man. Hij leek erg enthousiast om ons te leren kennen. Zijn enthousiasme inspireert mij heel erg om daar terug te komen. Hij vertelde dat hij 3 maanden per jaar hier naar toe kwam om met de kinderen te zijn. Hij is zelf een boek verkoper in Ierland en heeft geen medische achtergrond. Hij vertelde dat dit voor het vrijwilligerswerk niet belangrijk is. Het aller belangrijkste is dat de kinderen liefde krijgen. Terwijl hij dit aan het vertellen was kwamen er allemaal kindjes op ons af om handjes te geven, kusjes en knuffels. Je ziet de kinderen zo genieten van alle aandacht die ze krijgen. Het lijkt me echt geweldig om hier een rol in te spelen. Daarna liepen we terug naar de ingang waar de baas van het revalidatiecentrum op ons stond te wachten. Het was een Poolse non. Ze vroeg waar wij voor kwamen en wat wij zouden willen doen. Toen ze hoorde dat wij (bijna afgestudeerde) fysiotherapeuten waren werd ze erg enthousiast. Ze vertelde dat er een groot te kort is aan fysiotherapeuten en dat wij zeker iets voor de mensen in de kliniek kunnen betekenen.
Daarna gingen we even wat drinken om alles te laten bezinken. Daar vertelde Dawith ons dat vrijdag KRO vanuit Nederland komt om te filmen voor het programma Liefs uit. Hij vond het belangrijk dat wij ook ons zegje konden doen op de tv, dit vind ik wel een beetje eng hoor haha.
Daarna gingen we door naar een soort sport campus. Dit was een hele andere kant van Ethiopië en van fysiotherapie. Op de campus komen de aller beste jonge sporters van Ethiopië bij elkaar om zo samen bv een voetbal team of handbal team te vormen. Hier zagen we de toekomstige voetbalspelers van het team van Ethiopië. De kinderen leven op de campus en trainen hier dagelijks.
Terwijl we aan het kijken waren kwam een van de beste sportfysiotherapeuten van Ethiopië langs lopen. Onze begeleider pakte meteen zijn kans om met hem te praten. Toen de man hoorde dat wij uit Nederland kwamen en bijna afgestudeerd waren als fysiotherapeut had hij meteen veel interesse. Hij wou heel graag met ons samen werken en wou ons ook graag veel vertellen. Hij zei dat wij maar snel een afspraak met hem moesten maken om onze mogelijkheden te bespreken. We hadden al een beetje met hem overlegd wat voor behandelingen hij doet en wat wij doen. Hier zat al een groot verschil in. Zoals hij te werk gaat zien wij als de ‘’oude’’ manier van het behandelen. En wij gebruiken meer moderne behandelingen die meer wetenschappelijk bewezen zijn. Ik vraag me af of wij meer van hem kunnen leren of hij meer van ons. Toch vind ik het zo gek dat in een land waar zoveel topsporters vandaan komen dat de gezondheidszorg gericht op sport nog zo erg achter loopt en dat er überhaupt weinig specialisten zijn gericht op de sport.
Komende week gaan we eens goed bekijken wat wij nu precies gaan doen omdat er zoveel opties zijn. Morgen gaan we nog een revalidatiecentrum voor kinderen bezoeken en kijken wat we daar eventueel zouden kunnen doen.
Op de planning staat nog: kennis maken met het project van SMILE, lunch met de Nederlandse ambassade, bezoek brengen aan het kinderrevalidatiecentrum, opnames voor KRO en nog vele andere leuke dingen! Ik heb me hier nog niet verveeld en begin het hier steeds meer naar mijn zin te krijgen. Vandaag hebben we bijvoorbeeld ook nog even met de kinderen uit onze straat gevoetbald. Ondanks dat ze geen woord Engels praten was het erg leuk en kregen we al gauw veel toeschouwers die naar onze voetbalkunsten kwamen kijken. Vandaag werd ons ook verteld dat er in maart een soort ren wedstrijd is voor vrouwen, wat georganiseerd is door Haile Gebrselassie (bekende hardloper, ook in Nederland). Hier gaan wij als het lukt ook aan deelnemen. Het is 10 km en we gaan proberen zoveel mogelijk geld voor stichting SMILE op te halen. Hierover volgt nog meer informatie.
Iedereen bedankt voor alle lieve reacties, vind het super leuk dat jullie het lezen!
Veel knuffels uit het zonnige Ethiopië.
-
04 Februari 2014 - 19:13
Ineke:
Heel gaaf Lisan om je verhaal weer te lezen.
Wist niet dat je zo goed kon schrijven. Verborgen talent.
Ook fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt. Je kan daar echt iets betekenen. De keuze waar zal nog moeilijk zijn. Veel liefs, dikke knuffels, mama -
04 Februari 2014 - 19:46
Angela Sannen:
Haaaaa Lisanneke,
Ik vind idd ook dat je goed kan schrijven en beschrijven hoe je je voelt en wat je allemaal meemaakt! Wist ik ook niet van jou..
Wel echt al veel meegemaakt, en ook ingrijpende dingen.
Ik hoop voor jou dat je een aandeel krijgt in t revalidatiecentrum, vooral met kids want dat is wat je graag wilt doen zoals ik weet.
Vind t leuk dat we zoveel contact kunnen hebben via whatsapp en skype!
Geniet!!
Dikke kus Angela -
04 Februari 2014 - 19:55
Alex Van Assouw:
Hallo Lisan,
Fijn om te lezen dat je het zo naar je zin hebt en zoveel kunt betekenen voor deze mensen.
Je verslag is heel mooi geschreven en geeft een goed beeld van wat jij ervaart.
Geniet met volle teugen en veel succes met alle opdrachten die op je afkomen.
Tot mails, Alex van Assouw - C.O.P.D. club -
04 Februari 2014 - 19:58
Gitte:
Wouw wat gaaf weer Lisan! Zou je niet overal een beetje stage kunnen gaan lopen?
Laat maar weten als we hier geld op kunnen halen voor je he! Ik ben benieuwd hoeveelste jullie zullen gaan worden :)
Heel veel plezier weer komende week en ik kijk weer uit naar je berichtje!
Xx Gitte
p.s. leuk je gisteren gesproken te hebben.. Heb m'n skype aangemeld dus hoop je snel beter te kunnen spreken! :) -
04 Februari 2014 - 20:10
Guus:
He schatje,
Leuk om te lezen dat je zo bezig bent en veel te zien krijgt!
Het lijkt mij ook echt een rare wereld.
Had ook niet verwacht dat je zo snel overal binnen zou komen.
Ook echt mooi om te zien dat je daar echt iets kan beteken.
Veel plezier nog!
Hou veel van jou -
04 Februari 2014 - 20:47
Peter:
Mooi verhaal, klinkt goed. gave beleving en succes met je avontuur. XXXXX Peter -
04 Februari 2014 - 22:50
Renee:
Lieve Lisan,
Wat een interessante indrukken en belevenissen zeg!
Leuk en om je te volgen en wens je veel plezier en hoop dat je veel goeds kan doen.
Veel liefs
Renee en Ab
-
04 Februari 2014 - 23:31
Oma Ann En Opa :
Super dat we je zo goed kunnen volgen wat ben je goed bezig .
Wij zijn daar echt gelukkig mee. In gedachten zijn wij bij jou.
Knuffel van oma en opa. -
04 Februari 2014 - 23:56
Yvonne :
Weer een geweldig verslag. Mooi om te lezen wat je daar allemaal meemaakt.
Het is en totaal andere wereld en het zal best wel veel indruk op jullie maken.
Geniet ervan.
Liefs Yvonne
-
05 Februari 2014 - 20:24
Angela Raaijmakers:
Hee Lisan
Hoorde van je moeder dat we je kunnen stalken via deze site!!!!!!
Wat leuk om te lezen zeg, het verbaast me dat je al zo vlug je weg gevonden hebt in die verre wereld.
Zo makkelijk beschrijf je alles en wat ben ik jaloers als ik het zo lees.
Het moet toch heerlijk zijn om daar terecht te komen en te zien dat je echt iets kunt betekenen.
Grappig ook dat je schrijft dat je niet weet of jij iets van hun kunt leren of andersom.
Ik ga het met veel plezier volgen en hoop dat je een geweldige tijd daar gaat meemaken en dat als je terug thuis komt je net zo makkelijk je draai weer kunt vinden zoals je het andersom ook hebt gedaan.
Tot die tijd: blijf gezond en geniet, werk, leer deel en have fun.
Groetjes van Angela Moos en Luuk
-
07 Februari 2014 - 18:39
Chantal:
Lieverd!
Heb eindelijk tijd gevonden om alles te lezen! Wat een gaaf verslag weer zeg ;) vind het echt heel leuk om al je verhalen te lezen, wat maak je toch een hoop leuke dingen mee en in zo'n korte tijd al!
Het lijkt mij inderdaad heel heftig om dat ziekenhuis zo te zien, iets wat wij ons helemaal niet voor kunnen stellen.
Geniet er nog lekker van meid, kijk uit naar je volgende verhaal :)
XXX -
08 Februari 2014 - 21:30
Jannie Velthoen.:
Hoi Lisan,nooit gedacht dat je zo snel zou wennen aan deze nieuwe wereld.Wat een belevenis!!Het gaat je goed en tot de volgende keer.
Groetjes Jannie van de COPD groep. -
09 Februari 2014 - 00:03
Ed :
Hoi Lisan, het is al indrukwekkend om te lezen, laat staan om het zelf te beleven. Wat een prachtig en boeiend hoofdstuk in je levensboek. Veel beleven en blijven vertellen. Groet Ed -
13 Februari 2014 - 00:03
Elly Bootsman:
Ha Lisan, Ik vind het enorm stoer dat jij daar stage gaat lopen. Ik kon als verpleegkundige toen ik pas klaar was met mijn opleiding ook vrijwilligerswerk gaan doen.Ik heb toen nooit echt de stap durven zetten.Later kwam het er niet meer van. Heel goed dat jij deze kans hebt benut. Het geeft je een enorme ervaring die ze je nooit meer afnemen.Veel succes daar, het zal je vast voldoening geven als je daar zorg,kennis en kunde kan delen en geven.
Gr Elly & Marcel -
13 Februari 2014 - 00:04
Elly Bootsman:
Ha Lisan, Ik vind het enorm stoer dat jij daar stage gaat lopen. Ik kon als verpleegkundige toen ik pas klaar was met mijn opleiding ook vrijwilligerswerk gaan doen.Ik heb toen nooit echt de stap durven zetten.Later kwam het er niet meer van. Heel goed dat jij deze kans hebt benut. Het geeft je een enorme ervaring die ze je nooit meer afnemen.Veel succes daar, het zal je vast voldoening geven als je daar zorg,kennis en kunde kan delen en geven.
Gr Elly & Marcel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
