Tweede week

We zijn al weer een weekje verder. Je merkt echt dat de grootste cultuur schok al voorbij is. Dat mensen je aanspreken op straat wordt normaal, het oversteken over de TE drukke wegen wordt normaal en het Ethiopisch eten begint te wennen. Vorig weekend is de KRO er geweest om Dawit in zijn dagelijks leven te filmen. Ik ben erg benieuwd hoe dit is als ik dit in September terug kan kijken. Ik vermoed dat wij maar een paar seconden in beeld zijn haha. Zaterdagavond gingen we uiteten in een traditioneel Ethiopisch restaurant met de Nederlanders die kwamen filmen en de vrienden van Dawit. Er werden grote platen besteld met injera’s. Ze zetten dan een heel groot bord op tafel wat bedekt is met de injera (de zure pannenkoek), en hier doen ze pittige sausjes en vlees op. Iedereen eet hier met zijn handen van. Wij zaten recht voor het podium waar de hele avond traditionele muziek was en de echte Ethiopische dans. Het is erg grappig om deze dans te zien omdat wij zo echt totaal niet dansen. Toen we op een gegeven moment klaar waren met eten kwamen de vrouwelijke danseressen mij het podium op trekken. Ik wou echt echt niet dansen op het podium. Ze vroegen iets in het Amhaars dus ik snapte er helemaal niks van. Uiteindelijk zeiden de vrienden van Dawit dat ik alleen maar op een krukje hoefde te zitten, maar ik had geen idee waarvoor? Dus ik ging mee het podium op en daar moest ik op een krukje gaan zitten en deden ze allemaal doeken om mij heen. Daarna kwam er een fransman naast mij op het krukje zitten en hij gaf mij een kus op mijn voorhoofd. Ik snapte er helemaal niks van. Toen gingen ze voor ons dansen en daarna deed een man in het Amhaars een praatje. Ik snapte er helemaal niks van maar iedereen moest lachen. Uiteindelijk bleek dat ik deel uit maakte van een Ethiopische bruiloft. Ik moest hem napraten maar dat deed ik niet omdat ik het niet snapte. Toen moesten ze allemaal lachen en vroeg hij hetzelfde aan de fransman en die deed het wel. Ik vond het echt verschrikkelijk haha.
Daarna zijn we naar een loungebar gegaan. Op de terugweg in de taxi riep de taxi chauffeur: ‘’ HYENA, HYENA’’. Voor de taxi rende een hyena, en dit was vlak bij ons huis. Wij gillen natuurlijk.
Gisteren zijn we naar een basisschool voor dove kinderen geweest. Het was erg mooi om te zien wat ze daar voor de kinderen doen. De leraren zijn zelf ook doof en zijn opgeleid om de kinderen les te geven. En nog verdienen zij erg weinig. Ze verdienen ongeveer 10 euro per maand, waarvan ze nog het vervoer naar het werk zelf moeten betalen. Ze kwamen allemaal niet uit de buurt en in totaal houden ze van hun salaris niks over doordat ze alleen al naar het werk gaan. Dat is toch gewoon onvoorstelbaar. Die mensen staan echt met zoveel liefde die kinderen les te geven en dan is het eigenlijk gewoon op vrijwillige basis. Stichting SMILE staat ook met deze school in contact. Zij verzorgen bijvoorbeeld ook kleding voor de leraren en kinderen en eten. De leraren hadden nu een lijstje gemaakt van wat ze nodig zouden hebben. Het heeft geen zin om de scholen geld te geven maar het heeft wel zin om ze materiaal te geven. Wat ze bijvoorbeeld nodig hadden was: een first aid kid voor noodgevallen, materiaal om te laten zien wat bijvoorbeeld een banaan is of wat een bloem is zodat de kinderen het vast kunnen houden en kunnen zien wat het nou is, een wc (nu was de wc een gat in de grond en erg smerig) en bijvoorbeeld film materiaal omdat de kinderen alles moeten leren door het te zien. Nu hebben we voor het eerst gezien wat de stichting nu daadwerkelijk doet.
Vandaag hadden we een afspraak met twee mannen van de Nederlandse ambassade. Wat was dit ineens een tegenovergestelde wereld, waar ik me eigenlijk helemaal niet zo prettig bij voelde. We werden opgehaald in een dikke wagen, voor het eerst zaten we in een auto die stil was en waar je niet helemaal door op en neer werd geschut. Dit voelde wel heerlijk maar gewoon niet zo eerlijk.
Op de ambassade hebben we uitleg gekregen over Ethiopië. Waarin we wel 20 keer hebben gehoord hoe voorzichtig we wel niet moeten zijn met sommige dingen, allemaal bezorgde mensen haha. Hele lijst met telefoon nummers die we moeten bellen in het geval dat er iets is. Ze lieten de tuin zien die achter de ambassade zat. Echt de eerste keer dat ik zoveel groen heb gezien in Ethiopië. Behalve bij het hilton hotel dan maar daar hadden ze niet zulke grote groene velden. Ze vertelde dat er een aantal reuze schildpadden rond liepen, maar ik snap nooit of het een grapje is of dat het serieus is. Ik heb ze in ieder geval niet gezien. Toen zijn we gaan lunchen en hebben ze nog veel over de gewoontes in Ethiopië verteld. Gisteren zijn Miriam, Beatrijs en ik gaan turven hoeveel we klagen haha. Het begint echt veel te worden en we vinden dat we ons soms een beetje in moeten houden. Het is zo grappig want aan de mannen van de ambassade kon je ook echt horen dat het Nederlanders waren, altijd klagen de Nederlanders.
Daarna zijn we naar een soort winkelcentrum geweest. Hier hadden ze een paar winkeltjes met wat kleding, allemaal kleding van de H&M, zara en berhska maar dan 3 keer zo duur omdat ze het denk ik gewoon vanuit het buitenland mee hebben genomen. Er was ook een soort SPA in dat gebouw. Wij vroegen hoe duur het was om een pedicure te nemen, ze pakte de prijslijst erbij en streepte de prijs op de lijst door en maakte het 20 birr duurder (nog geen euro, maar toch). Toen dachten wij oke nou dat zal wel. Toen vroegen we manicure en die streepte ze ook door en maakte ze ook duurder. Toen vonden we het al wel verdacht. Daarna vroegen we hoe duur het was om je haren te laten knippen en die maakte ze ook meteen duurder. Dus toen dachten we ja daag we gaan wel weer weg. Zo merken we wel vaker dat we soort van worden opgelicht. Hier in de straat is een winkeltje waar je wat basis dingen kan kopen zoals water, brood en eieren. Als wij wel eens boodschapjes doen dan nemen we gewoon briefje van 50 birr mee en dan is de prijs meestal rond de 50 birr. Als wij het briefje niet laten zien en vragen hoe duur het is dan moet de jongen echt een rekenmachine er bij pakken om alles uit te rekenen. Maar het is wel leuk om zo overal achter te komen dat je bij sommige dingen echt een beetje als buitenlander wordt behandeld.
Morgen gaan we meelopen bij een school voor verstandelijk beperkte kinderen. Hier ben ik ook weer erg benieuwd naar hoe dit is. Ik denk dat wij voor deze school ons project op gaan zetten. Hierover volgt nog meer!
Ik wil iedereen weer super bedanken voor het lezen van mijn blog, ik vind het echt kei leuk dat mensen dit lezen!! Liefs vanuit het (vandaag wel) zonnige Ethiopië.