Addis 22-02

We zijn weer een weekje verder.
Afgelopen dagen zijn we heel erg bezig geweest met het oriënteren op wat we nou precies gaan doen. We zijn naar een school voor kinderen met een verstandelijke beperking geweest. Dit zijn twee klassen met +/- 40 kinderen. Deze kinderen hebben bijvoorbeeld autisme, epilepsie, syndroom van down of een lichamelijke beperking. Het zijn twee lokalen met erg oude schoolbanken. De schoolbanken zijn ook helemaal niet praktisch opgesteld. Vandaag tijdens een interview met een van de leraren kregen wij te horen dat het ook een gevaarlijke opstelling is. Zodra er een kind een epilepsieaanval krijgt komt het vaak voor dat hij/ zij dan tegen een tafelrand valt en gewond raakt. We vroegen de lerares wat de drie dingen zijn die zou willen verbeteren binnen de school als geld geen probleem was. Daarop antwoordde ze dat ze eerst beter school materiaal zou willen voor de kinderen, zoals boeken of voorwerpen waar ze wat beter dingen mee kon uitbeelden. Daarnaast wou ze graag dat ouders wat beter op de hoogte werden gebracht van de beperking die het kind heeft. Hier in Ethiopië wordt een verstandelijke beperking als een schande gezien. Het zijn domme kinderen die toch niks kunnen leren dus waarom zou je ze naar school toe brengen. Binnen deze school leren kinderen hele algemene dingen zoals hun adres, tellen, lichamelijke verzorging en normen en waarden. Dit wordt ze thuis niet geleerd omdat ouders niet goed begrijpen wat hun kind wel/ niet kan. Daarnaast zou de lerares graag willen dat alle leraren die les geven aan kinderen met een verstandelijke beperking gemotiveerd zouden zijn in het les geven. Ze gaf aan dat er veel leraren zijn die er niet veel om geven en ook hetzelfde als de ouders denken. Ik kan me niet goed voorstellen dat je denkt dat een kind niks kan leren.
Vorige week vrijdag hebben we ook voor de eerste keer stage gelopen bij het revalidatiecentrum. Het begon heel erg vaag. Wij hadden geen idee hoe we te werk moesten gaan. Aller eerst kregen we al een soort witte dokters jas aan. Daarna kregen we plastic handschoenen. Met deze handschoenen moest je ook de patiënten aanraken en masseren. Dit zou in Nederland nooit gebeuren, maar van de ene kant is het wel een veilig gevoel omdat je niet weet wat voor ziekten deze mensen bij zich dragen. Op het begin werd ons heel erg verteld wat voor behandeling we moesten doen. Hoe langer de dag duurde hoe meer we onze eigen mening overal over konden geven. Aan het eind van de dag werd ons zelfs om advies gevraagd over hoe ze het best de patiënten kunnen behandelen.
Een voorbeeld: er zijn patiënten met zeer verkorte spieren waardoor bijvoorbeeld de knieën constant in een gebogen stand staan en ze de knieën niet kunnen strekken. Daar zeggen ze, masseer eerst de spieren, rek daarna de knieën en leg er daarna een soort zandzak op zodat er constant gewicht op dat been ligt waardoor de knieën worden gestrekt. Ik vermoedde al dat dit niet de beste oplossing was maar omdat dit mijn eerste dag was hield ik me nog even in. Daarna heb ik op internet goed opgezocht wat nou de beste behandeling is. Uiteindelijk blijkt dat je met fysiotherapie hier helemaal niks mee kan bereiken, alleen operatief kan hier iets aan gedaan worden. Toen ik dit de keer er na met ze besprak waren ze er van overtuigd dat het wel iets hielp.
Het was erg heftig om te zien wat voor patiënten daar rond liepen. Er zijn patiënten waarvan beide benen zijn geamputeerd, mensen met gebroken nekwervels, een vrouw met een hele grote open wond omdat er een tumor is verwijderd. Het lijkt wel alsof een mensen leven hier iets heel anders is in vergelijking met Nederland. Dat is zo’n extreem groot verschil.
Afgelopen vrijdag was ik er weer samen met Beatrijs. Er was een jongen van een jaar of 16 die al zijn hele leven op handen en knieën liep. Onder zijn knieschijf zat een hele eetknobbel die normaal niemand daar heeft zitten. Heel zijn anatomische houding klopte ook niet, zijn benen stonden erg ver naar binnen gedraaid. Daarnaast had hij bij zijn lies ook infectiewond zitten. Eerst ging Beatrijs hem behandelen, daarna werd ze ziek en ging ze naar huis. Ik heb hem toen overgenomen. Er kwam zo’n rare lucht van die jongen af waar ik ook helemaal niet goed van werd. Ik ben snel naar buiten gelopen om even frisse lucht te halen. Ik begrijp ook niet waarom ze er voor hem gekozen om deze jongen te opereren omdat heel zijn lichaam niet klopte. Ik ben benieuwd wat ze hier uit eindelijk mee bereiken. Daarna strak ik een jonge man die daar vrijwilligerswerk deed. Hij was in opleiding tot priester. Hij vroeg of ik mee ging naar de kinderafdeling. Toen ik daar binnen kwam werd ik helemaal akelig. Er lag een deken op de grond en daar lagen kinderen (die anatomisch ook helemaal niet in orde waren, denk bv aan een erg groot hoofd of benen die helemaal in een spasme zitten) op. Ze lagen er echt bij alsof ze dood waren. Het was verschrikkelijk om te zien. De monden lagen een beetje open en er zaten allemaal vliegen op hun gezichtjes. Daarna ging ik mee helpen om de kinderen eten te geven. Gelukkig hadden ze mij de makkelijkste kinderen gegeven. Er waren een aantal kinderen vast gebonden aan een hek omdat deze kinderen niet veilig waren als je ze los zou laten. Het was wel heel erg leuk om lekker de tijd te nemen om de kinderen te eten te geven en een beetje te knuffelen en te spelen. Het was voor mij een heftige dag, ook omdat ik alleen was vond ik het moeilijker. Daarna kregen we ook nog eens te horen dat een patiënt die we vorige week behandeld hadden was overleden. Je wordt wel echt hard van vrijwilligerswerk hier te doen.

Naast alle projecten en stage dagen doen we ook nog genoeg leuke dingen. Zondag gingen we bijvoorbeeld hardlopen. Het was erg druk op het veld. En soms voel je je ook zo ongemakkelijk. Iedereen kijkt naar je, roept je na, wijst naar je of gooit dingen naar je (dit laatste klinkt overdreven, gebeurd ook niet constant haha maar komt wel eens voor). Van de andere kant als je aan het rennen ben gaan mensen klappen, fluiten en roepen BRAVO. Volgens mij hebben ze nog nooit een blanke vrouw zien rennen. Elke keer als je langs jongens rent die aan het voetballen zijn schoppen ze de bal naar je toe en dan wacht het hele team tot je terug trapt en dan beginnen ze heel hard te juichen en te klappen. Van de ene kant wel grappig, maar dit kan soms ook wel eens een beetje vervelend zijn als je gewoon lekker wilt sporten.
Van de week ging ik met Miriam even snel een boodschapje doen in de supermarkt. Toen we naar de supermarkt toe liepen hoorde we veel muziek en zagen we allemaal mensen drinken en kletsen. We liepen er langs en we werden meteen binnen gehaald en we moesten een biertje mee drinken. Maar we hadden geen idee wat er aan de hand was. Maar oke, 1 biertje dachten we dat kan geen kwaad. We zaten ergens en toen moesten we even opstaan maar we snapten niet waarom. In eens werd ons verteld dat het een evenement was voor bekende Ethiopiers. Toen kwamen ze aan en werden we aan hen voorgesteld. Geen idee wie het waren?
Toen was er een voorstelling en daar moesten we ook bij gaan zitten. Maarja wij snapten er allemaal niks van. En toen had ik het er met Miriam over van wat moeten wij hier voor betalen joh. Dus wij vroegen dat aan die gast. Zegt hij no money is not a problem. Dus wij zo nouja maar hoeveel moeten we dan betalen. En toen zei hij ja de biertjes voor jullie en de biertjes die wij hebben gedronken dat komt op zoveel neer. Dus wij dachten ja daag! Dat gaan we niet doen. Dus dat hebben we even goed aan hem laten weten. Daarna wouden we heel graag weg, en gelukkig zijn we er deze keer nog goed vanaf gekomen. Soms denk je wat zijn die mensen toch vriendelijk dat ze je uitnodigen maar dan kun je uiteindelijk ook voor hen alles betalen. Gelukkig hebben wij een goede Nederlandse mond van thuis uit mee gekregen en kunnen wij ze heel goed vertellen dat we dat niet gaan doen;)